La Lucciola

Heac ultima testificatio mirandarum ac commemorandarum Piccininis divini Oratoris Lycei historiarum quae mihi mediocri historiarum scriptori pervenit et narrata mihi vobis nuntiabo. Ultimo totius quinquennii die inter cachinnos, mutuas salutationes et aqua repletos folliculos¹ animi relaxandi tempore eum Duci podio² corporis gestibus similem sed dissimilem propositis cogitationibusque magna maiestate principi fenestra ex qua cavum³ videre licet se exponisse et turba magna admiratione adfecta, omnium oculis sponte in se conversos, ultimam manariotam orationem habuisse traditur: «Venerandi condiscipuli, praeclari praeceptores, incomparabiles administri, summe Manara, postremum hic mihi coram omnibus alloqui conceditur. Igitur humilis ego vir illustres vos homines ut salutem lucciolae dicendi privilegium detis oro. Lucciola, tenuis flamma in tenebris fulgens, parvum ac validum lumen immensitate splendens, quam tibi debeo! Unquam immensam erga te gratitudinem inopia meorum verborum oratione exprimam, sed admirationem ostendam. Nam facile magnis magna facere, sed difficile parvis. Sic nunc, vobis omnibus salutem dicens, quod maximam inter a me visas res minima inter creatas – lucciolam dico – fecit, id certe adfirmare possum. Et vos omnes lucciolae exemplo magna facite, quia nemo nimis parvus ad magna faciendum. Ave Manara, ave Lucciola. Ad maiora». His animum moventibus verbis Pico pueritiae salutem dixit et, ad incertam destinationem viam ingrediens, postremum cavum caput advertit et miravit volatum lucciolae qui semper in schola volitat, sed illo tempore eum solum aspicere potuerat. Sic, o lectores, concluditur historia humilis Piccininis illuminatissimi hominum qui illuminantem lucciolam contemplans denique abiit.

 

1. aqua repletos folliculos: gavettoni
2. Duci podio: qui Pico è paragonato al Duce che si sporge dalla balconata di Palazzo Venezia
3. cavum: cortile

 

                                                                                                            Andrea Satta